Jezioro Mikołajskie – opis

Jezioro w liczbach
typ jeziora – Sielawowe
pow. jeziora / pow. wysp
497.7 ha / 1.3 ha
maks. głęb. / średnia głęb.
25.9 m / 11.2 m
długość jez. / szer. jez.
5.5 km / 1.5 km
wysokość n.p.m.
116.1 m.n.p.m.
długość lini brzegowej
15.1 km
klasa czystości wody
III 2003
województwo / gmina
warmińsko-mazurskie / Mikołajki

Jezioro Mikołajskie – jezioro rynnowe położone w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich w dorzeczu rzeki Pisy.
Jezioro Mikołajskie jest środkową częścią kilkudziesięciokilometrowej rynny jeziornej, ciągnącej się z południa na północ.
Akwen ma powierzchnię 5 km², długość 5,8 km, maksymalną szerokość 1,6 km i maksymalną głębokość 25,9 m.
Jezioro na północy łączy się z Jeziorem Tałty pod mostem drogowym w Mikołajkach.
W części południowo-wschodniej łączy się z Jeziorem Śniardwy przez Przeczkę, cieśninę między Dybowskim, a Popielskim Rogiem.

W części południowo-zachodniej łączy się bezpośrednio z Jeziorem Bełdany.
Granica między tymi jeziorami przebiega w sposób umowny na wysokości cypla półwyspu Popielskiego Rogu. Nie istnieją tu wyraźne granice między jeziorami. Wyznaczają je miejsca przewężeń.

Jezioro Mikołajskie jest łącznikiem przyjmującym wodę ze środkowej części ( z jeziora Tałty i systemu Niegocin-Tałtowisko), i z południowej części zlewni ( z jeziora Bełdany) oraz przekazującym ją przez cieśninę do jeziora Śniardwy.

Na obrzeżach jeziora Mikołajskiego znajdują się cztery miejscowości. Na północy leżą Mikołajki, dalej na południe od nich miejscowość Dybowo. Na południowo – wschodnim krańcu znajduje się wieś Wierzba, a w części centralnej południowego brzegu miejscowość Kulinowo.

Na akwenie znajdują się trzy małe wyspy. Dwie z nich leżą na pograniczu z jeziorem Bełdany, a trzecia u północnych krańców akwenu.

Linia brzegowa jeziora nie jest zbyt mocno rozwinięta.
Brzegi jeziora są na ogół wysokie, tylko w południowo – wschodniej części płaskie.
Strefa przybrzeżna jeziora porośnięta jest roślinnością wodną. Znajduje się ona głównie przy zachodnich, południowych i częściowo przy wschodnich brzegach.

Część północną i fragment wschodniej zajmują zabudowania Mikołajek.W bezpośrednim otoczeniu jeziora dominuje las, oraz grunty orne i nieużytki.
Wybrzeże zachodnie jest w całości zalesione. Na tym obszarze rozciągają się lasy Puszczy Piskiej. Sąsiedztwo jeziora stanowi Mazurski Park Krajobrazowy.

Na wschodzie obrzeża akwenu są odkryte. Rozpościerają się tu rozległe obszary pól i łąk. Na południu dominują tereny płaskie i bezleśne, miejscami podmokłe.

Dno jeziora jest urozmaicone, z licznymi głęboczkami. Średnia głębokość zbiornika wynosi 11,2 m.
Największe głębokości występują w jego północnej części. Głębokość przekracza tam 20 m. Najgłębsze miejsce jeziora to rejon, gdzie głębokość sięga 25,9 m.

Znajduje się w jego centralnej części, stosunkowo blisko wschodniego brzegu. Południowe obszary akwenu cechują się głębokościami, które nie przekraczają 20 m.
Na jeziorze brak jest miejsc, których głębokość spadałaby poniżej 2 m, utrudniając tym samym żeglugę śródlądową.

Niekorzystny wpływ ma zlewnia bezpośrednia z punktowymi zrzutami ścieków. Pozytywny wpływ na stan czystości jeziora daje oczyszczalnia w Mikołajkach. Procesy samooczyszczania są ograniczone ze względu na skumulowany z zbiorniku duży ładunek zanieczyszczeń.Na podstawie badań jezioro zakwalifikowano do trzeciej klasy czystości, stan jego trofii jest zbliżony do stanu przeżyźnienia jeziora Ryńskiego i Tałty.
Pozaklasowe wartości wykazują fosforany, przewodność elektrolityczna właściwa i warunki tlenowe. Pod względem podatności na degradację jezioro odpowiada drugiej kategorii.

Analiza bakteriologiczna wody w zbiorniku wskazuje na korzystny stan sanitarny (I kl.).

Największa ilość obiektów turystycznych, takich jak ośrodki wypoczynkowe, pola biwakowe, przystanie żeglarskie, czy też punkty widokowe występuje w okolicy Mikołajek oraz miejscowości Wierzba.