Historia Mazur cz.1
Najstarsze ślady osadnictwa na terenie Mazur pochodzą sprzed 15 tys. lat. Odkryto tu pozostałości kultury łużyckiej z XIII –V w. p.n.e. W okresie wczesnego średniowiecza obszar Mazur zamieszkiwało wiele plemion, które nigdy jednak nie stworzyły silnego państwa, co ułatwiło Krzyżakom ich podbicie.
Fryderyk Wilhelm
Nazwa „Prusy“ pojawiła się po raz pierwszy w połowie IX wieku, natomiast najwcześniejsze zapiski o Prusach pojawiają się w relacjach rzymskich podróżników. Na początek XIII wieku przypada chrystianizacja Prus. Przeprowadzali ją głównie Krzyżacy (m.in. Władysław Odonic, Konrad Mazowiecki). W podboju Prus wzięli udział rycerze z Polski, Czech oraz krajów Europy Zachodniej. W 1243 roku nastąpił podział obszaru Prus. Papież Innocenty IV wydzielił trzy diecezje, które przydzielił Krzyżakom, a czwartą, warmińską przekazał biskupowi Warmińskiemu. W 1618 roku władzę na terenie Prus przejęła dynastia Hohenzollernów. Za ich panowania, na skutek wielu wojen Prusy zostały uniezależnione od Polski. Fryderyk Wilhelm, elektor brandenburski, nazywany „Wielkim Elektorem”, w 1656 roku zawarł z królem szwedzkim przymierze skierowane przeciwko Polsce. Dzięki podpisaniu traktatów walewsko-bydgoskich w 1657 roku oraz w wyniku zawarcia pokoju w Oliwie między Polską i Szwecją (1660 rok), Fryderyk Wilhelm przestał być lennikiem Polski. Stał się natomiast suwerennym władcą Prus Książęcych.
Na lata 1709-1711 przypada epidemia dżumy. Liczba ludności w tym okresie zmniejszyła się o jedną trzecią. Nastąpił wówczas napływ m.in. Szwajcarów i Szkotów oraz pomimo obowiązującego zakazu osiedlania się Polaków i Litwinów. Stanowili oni największą grupę, która dała początki obecnej społeczności mazurskiej.